Páxinas

▼

10/05/09

Dios ke te crew - Deitado frente ao mar




Dios ke te crew nos ofrece esta versión rapeada dun dos poemas de Celso Emilio "Deitado fronte ao mar":
http://www.youtube.com/watch?v=KRfREFi3eqk

1 comentario:

  1. Biblioteca Sarmiento5/10/2009

    Lingoa proletaria do meu pobo,
    eu fáloa porque sí, porque quero, porque me gosta,
    porque me peta e dame a gaña;
    porque me sai de dentro, alá do fondo
    dunha tristura aceda que me abrangue
    ao ver tantos patufos desleigados,
    pequenos mequetrefes sen raíces
    que ao pór a garabata xa nan saben
    afirmarse no amor dos devanceiros,
    falar a fala nai,
    a fala dos avós que temos mortos,
    e ser, co rostro erguido,
    mariñeiros, labregos do lingoaxe,
    remo i arado, proa e rella sempre.

    Eu fáloa porque sí, porque me gosta,
    e quero estar cos meus, coa xente miña,
    perto dos homes bos que sofren longo
    unha historia contada noutra lingoa.
    Non falo pra os soberbios,
    non falo pra os ruis e poderosos,
    non falo pra os finchados,
    non falo pra os baleiros,
    non falo pra os estúpidos,
    Non falo pra os soberbios,
    non falo pra os ruis e poderosos,
    non falo pra os finchados,
    non falo pra os baleiros,
    non falo pra os estúpidos,
    que falo pra os que agoantan rexamente
    mentiras e inxusticias de cotío;
    pra os que súan e choran
    un pranto cotidián de volvoretas,
    de lume e vento sobre os ollos núos.

    Como é?

    Eu non quero arredar as miñas verbas
    de tódolos que sofren neste mundo.
    E ti vives no mundo,
    Galicia, dóce mágoa das Españas,
    deitada rente ao mar, ise camiño...
    deitada rente ao mar, como é?
    É Celso Emilio Ferreiro
    e Garcia MC

    Lingoa proletaria do meu pobo,
    eu fáloa porque sí, porque quero, porque me gosta,
    porque me peta;
    porque me sai de dentro, alá do fondo
    dunha tristura aceda que me abrangue
    ao ver tantos patufos desleigados,
    pequenos mequetrefes sen raíces
    que ao pór a garabata xa nan saben
    afirmarse no amor dos devanceiros,
    falar a fala nai,
    a fala dos avós que temos mortos,
    e ser, co rostro erguido,
    mariñeiros, labregos do lingoaxe,
    remo i arado, proa e rella sempre, sempre.

    Eu fáloa porque sí, porque me gosta,
    e quero estar cos meus, coa xente miña,
    perto dos homes bos que sofren longo
    unha historia contada noutra lingoa.
    Non falo pra os soberbios,
    non falo pra os ruis e poderosos,
    non falo pra os finchados,
    non falo pra os baleiros,
    non falo pra os estúpidos,
    que falo pra os que agoantan rexamente
    mentiras e inxusticias de cotío;
    pra os que súan e choran
    un pranto cotidián de volvoretas,
    de lume e vento sobre os ollos núos.
    Eu non quero arredar as miñas verbas
    de tódolos que sofren neste mundo

    ResponderEliminar