Carlos Casares

 O 17 de maio celebramos, como cada ano, o Día das Letras Galegas. Nesta edición o homenaxeado é  Carlos Casares (Ourense, 24 de agosto de 1941 - Nigrán; 9 de marzo de 2002), un contador de historias que nos deixou un amplo legado  literario e xornalístico. 

 Obras como Vento ferido,  Xoguetes pra un tempo prohibido, Os escuros soños de Clío,  Ilustrísima, Os mortos de aquel verán,  Deus sentado nun sillón azul ou  O sol do verán (póstuma) son  referencias claves para entender a literatura galega da segunda metade do século XX.  Na literatura infantil destacan A galiña azul, As laranxas máis laranxas de tódalas laranxas ou Lolo anda en bicicleta. Asemade, o autor  escribiu para La Voz de Galicia, dende 1992 ata 2002, unha columna de opinión baixo o título de Á marxe. O ton dos artigos incluídos nesta sección era o dun comentario relaxado, con frecuencia humorístico, no que se combinaban a observación do día a día coa evidente erudición do autor e o interese pola actualidade. Estas pequenas narracións tiveron un éxito inaudito na historia do xornalismo galego, provocando a aparición dunha lexión de incondicionais seguidores.

Escollemos como mostra da vixencia do autor un destes textos publicados en  Á marxe, que, pese a  estar escrito no ano 1992, reflexiona sobre  un tema de total actualidade que nos debería facer pensar sobre as tremendas inxustizas  aínda  presentes en pleno século XXI.

Eses africanos que veñen

Eses africanos famentos que atravesan o Estreito con perigo para vir recoller as farangullas que nos sobran aos demais, tráenme á memoria un episodio sucedido hai anos nas terras da Limia, concretamente na parroquia de Sabucedo, onde un tío meu exercía de médico rural. Unha mañá terrible de frío, auga e vento, ao meu tío entroulle polo patio adiante unha grea fantasmal de homes mollados e aterecidos, con barba de días, moitos deles enfermos e con febre, e todos cheos de fame e miseria.

Eran portugueses que ían camiño de Francia. Un negreiro tiña comerciado con eles. Despois de cobrarlles un anticipo, tróuxoos dando tombos e voltas polos montes, camiñando en forma de ese ou zigzag, para que pensasen que a ruta era longa, pero sen avantar máis de doce quilómetros en varios días. Finalmente, situounos fronte ao canal de desaugue da Lagoa de Antela e díxolles que Francia estaba do outro lado.

Un bicho sen alma como este que mandaba aqueles portugueses a unha morte segura, dada a forza das augas do canal naqueles días de natureza desbordada, está sempre detrás de cada grupiño destes africanos que colle a Policía española ou que naufragan antes de chegar á terra soñada. Sempre a miseria duns lles serve a outros para gañar uns cartos. Son diñeiros podres, horrible calderilla acuñada no inferno, pura moeda de Satanás. Oxalá a teñan que gastar en medicinas.

Á marxe  (28 de agosto de 1992)