Hoxe cúmprense 181 anos do nacemento da nosa poetisa máis universal. A celebración do Día de Rosalía espállase por toda Galicia nun ronsel de actividades que manteñen vivo o seu legado. 
Deixamos constancia da nosa pequena contribución a esta homenaxe colectiva en forma de exposición, e facemos nosas as palabras de María Reimóndez no Manifesto da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega
Abride a fiestra
Nun mundo de
fiestras pechadas, buscamos o refacho de vento que as abra de vez. Nun mundo
que busca facer as comunidades e as persoas máis pequenas, os cartos e a cobiza
máis grandes, precisamos forza e profundidade, emoción e pensamento. Ante as
fiestras pechadas contra a vida, contra as voces das mulleres, das desprazadas
e das nosas outras cómprenos unha palabra firme e abranguente que nos guíe. No
bater das fiestras que cheiran a couza do pasado, a mentiras que repetidas mil
veces queren chegar a ser verdades, a fala que se nos rouba e aire que nos
falta precisamos a bravura das mareas e o salvaxe das montañas. Precisamos todo
do que falou e todo o que foi Rosalía de Castro.
Ela é o refacho que busca abrir as nosas fiestras. Un refacho que chega dende o pasado para nos falar do futuro. Un refacho que quere abrir a fiestra para que poidamos navegar. Coa forza das baleas, da que busca novas fillas do mar, da que se ri dos papeis de xénero e nos anima a redefinilos como literatas. Un refacho que trae a voz de todas as meniñas gaiteiras que están por chegar. Un refacho que canta a vida e transforma todo dende as raíces.
Ela é o refacho que busca abrir as nosas fiestras. Un refacho que chega dende o pasado para nos falar do futuro. Un refacho que quere abrir a fiestra para que poidamos navegar. Coa forza das baleas, da que busca novas fillas do mar, da que se ri dos papeis de xénero e nos anima a redefinilos como literatas. Un refacho que trae a voz de todas as meniñas gaiteiras que están por chegar. Un refacho que canta a vida e transforma todo dende as raíces.
Mais para que o
refacho entre, precisa da nosa vontade. Pídenos, imperiosa: Abride a fiestra!
E na nosa man
está abrir a fiestra. Abrila para vermos a muller, a escritora, a irredutible.
A voz que nos une ás rebeldes do mundo, que fascina coa súa luz por onde pasa,
que nos ofrece a súa clarividencia para tecermos novas alianzas, a que sempre
está do lado da xustiza, do noso lado, a que sempre está aínda por descubrir.
Porque en todos os recunchos do mundo, mais sobre todo aquí, en Galicia, hai
rosalías que cantan e que falan, alancando con brillantes e destemidas botas
azuis entre a lama.
Rosalías que abrimos a fiestra saíndo á rúa contra o espolio da terra que ela cantou, ecolóxica antes de que existise nin o termo. Cada vez que nos negamos a seguir converténdonos en plantación de eucaliptos, minas, xeriátrico e mercadoría, reivindicando a paisaxe que ela utilizou politicamente coma ninguén. Cada vez que pulamos polo público, a sanidade, o transporte, as axudas a quen está na marxe e ela puxo sempre, dende o afecto e a transgresión, no centro. Cada vez que desfacemos o discurso que sustenta a violencia de tantos Pedros mediante a escrita e a acción feminista, contra todos eses que seguen ladrando mentres nosoutras camiñamos.
Abride a fiestra para as viaxes interiores, para a coraxe dos afectos, para sermos das que non temos medo de pensar e de sentir simultaneamente, de recoñecernos mulleres con palabra e voz propia, herdeiras e compañeiras daquela que en cada dedicatoria se recoñecía nas súas iguais.
Abride a fiestra á afouteza e ao abraio, á redefinición do que a historia dos homes fixo de mulleres irreverentes coma ela.
Abride a fiestra porque Rosalia de Castro é o mundo que está por facer. Un mundo que se abre se o abrimos.
Rosalías que abrimos a fiestra saíndo á rúa contra o espolio da terra que ela cantou, ecolóxica antes de que existise nin o termo. Cada vez que nos negamos a seguir converténdonos en plantación de eucaliptos, minas, xeriátrico e mercadoría, reivindicando a paisaxe que ela utilizou politicamente coma ninguén. Cada vez que pulamos polo público, a sanidade, o transporte, as axudas a quen está na marxe e ela puxo sempre, dende o afecto e a transgresión, no centro. Cada vez que desfacemos o discurso que sustenta a violencia de tantos Pedros mediante a escrita e a acción feminista, contra todos eses que seguen ladrando mentres nosoutras camiñamos.
Abride a fiestra para as viaxes interiores, para a coraxe dos afectos, para sermos das que non temos medo de pensar e de sentir simultaneamente, de recoñecernos mulleres con palabra e voz propia, herdeiras e compañeiras daquela que en cada dedicatoria se recoñecía nas súas iguais.
Abride a fiestra á afouteza e ao abraio, á redefinición do que a historia dos homes fixo de mulleres irreverentes coma ela.
Abride a fiestra porque Rosalia de Castro é o mundo que está por facer. Un mundo que se abre se o abrimos.
Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG)
#AbrideAFiestra
Ningún comentario:
Publicar un comentario