CUPIDO

Eros, que en Roma se chama Cupido, é fillo de Afrodita (Venus)e Ares (Marte) ou Hermes (Mercurio) e nas teogonías máis antigas é considerado como un deus nacido á par que a Terra e saído directamente do Caos primitivo; ou ben, Eros nace do ovo original, o ovo enxendrado pola noite, cuxas dúas metades, ao separarse, forman a Terra e a súa cobertura, o Ceo.
Segundo Platón Eros é un xenio intermediario entre deuses e homes, cunha forza insatisfeita que sempre consegue aquilo que se lle antolla.
En definitiva, convérsese no deus do Amor, mais un deus tan poderoso que todo o vence. A súa tarefa era ser acompañante e servidor de Afrodita, executor dos seus mandados.
Represéntase como un neno alado, provisto dun arco e unha alxaba chea de frechas. As ás indican que a paixón que inspira non é duradeira, e as frechas que o amor fai dano. Desas frechas unhas son de ouro, e infunden paixón, e outras son de chumbo e infunden aversión.


Nun curruncho do Olimpo, certo día
que o dios fillo de Venus e de Marte,
inda neno e sin xeito no seu arte,
no manexo do arco se impoñía,
botou man dunah frecha afiada e forte
e ó ceo a dirixeu tan por dereito,
con tan cativa sorte,
que, ó caír, encravóuselle no peito,
Amor, de amor ferido,
queixouse do dolor cun ¡ai! Sentido,
agre e doce, ridor e lastimeiro…
¡E foi este salaio de Cupido
o madrigal primeiro!

Cabanillas, R., Vento mareiro