Malaspina chegou ante Carlos IV co seu discurso revolucionario. En cada parada sufrira desercións. Viuse obrigado a recrutar vagabundos. Vira a miseria da poboación nas colonias españolas. E propuxo unha "rexeneración da monarquía" nun momento no que as intrigas e o servilismo palaciego substituían ao despotismo ilustrado. Malaspina apoiaba a independencia dos territorios de ultramar. Era un liberal. Estaba a favor da liberdade individual e do comercio. E prefería manter vínculos económicos e relixiosos, non políticos, cos enclaves españois. A receita do capitán era a mesma que a dos revolucionarios franceses que estaban guillotinando nobres, pero respectando á Igrexa e ao rei. Liberdade, igualdade e Deus.
Deseguido, o primeiro ministro de Carlos IV, Manuel Godoy, choca con Malaspina. "Todo parecía estar ao meu favor; atopábame vinculado a todo o que de máis virtuoso e máis sabio hai neste país; estábase infinitamente disposto a escoitarme; eu estaba, en fin, seguro da rectitud do meu corazón e a súa completa entrega ao ben xeral, sen egoísmos e sen prexuízos; pero é tan difícil ser recibido polo Sultán; todo o que lle rodea está sumido na confusión e o non facer nada, que é imposible facerse ouvir e poder actuar", deixou escrito o mariño. O Sultán era Godoy.
Deseguido, o primeiro ministro de Carlos IV, Manuel Godoy, choca con Malaspina. "Todo parecía estar ao meu favor; atopábame vinculado a todo o que de máis virtuoso e máis sabio hai neste país; estábase infinitamente disposto a escoitarme; eu estaba, en fin, seguro da rectitud do meu corazón e a súa completa entrega ao ben xeral, sen egoísmos e sen prexuízos; pero é tan difícil ser recibido polo Sultán; todo o que lle rodea está sumido na confusión e o non facer nada, que é imposible facerse ouvir e poder actuar", deixou escrito o mariño. O Sultán era Godoy.
Ningún comentario:
Publicar un comentario