LUZ POZO GARZA

      O pasado 20 de abril faleceu a escritora Luz Pozo Garza. Nada en 1922, foi integrante da Promoción de Enlace, unha das xeracións poéticas que sufriu a “longa  noite de pedra” da ditadura franquista. Entre as súas obras  destacan O paxaro na boca,  Concerto de outono, Verbas derradeiras,  Códice Calixtino, Medea en Corinto...

     A súa mensaxe, de raíz existencialista, fálanos da soidade, o abandono, o desamor… sen esquecer a preocupación polo pasado e o futuro de Galicia.

     A mellor homenaxe e mostra de recoñecemento a unha escritora é a vixencia e a inmortalidade da súa obra.  No seguinte poema a referencia ao mito de Medea, símbolo de muller autónoma e inusual, entronca coa reflexión sobre  a súa natureza como muller inconformista e contestaria, receptora do legado de Rosalía. 

 Ás veces me pregunto por que eu non son

Como as demais mulleres: amar sen desacougo

Poñer en paz o corazón e a mente

Agardar con paciencia que baixen as augas

Nas crecidas do río

Resignarse á evidencia aceptar os desaires

E rezar en silencio ou chorar entrementres

As bágoas máis amargas enriba da almofada

Sempre ocultando a ira. Sempre con mansedume

Cun sorriso nos labios. Non. Eu non son daquelas

Que cantan ás flores e ás pombas xa o sei

A min mátame a sede. A min fáltame o aire

Levo un cravo moi fondo de amor e de paixón

Nin o podo arrincar que arrincaría a alma

Prendería o lume que me queima por dentro

Eu non son daquelas que cantan ás flores e ás pombas

Das que se resignan ante o desamor

E rezan e consomen bágoas sobre da almofada

Non! Eu son Medea!

                                    Luz Pozo Garza, Medea en Corinto, 2002