Temos que lamentar o pasamento do escritor Darío Xohán Cabana. Dende Curtisbiblio queremos render a nosa pequena homenaxe a través da súa obra. Velaquí un fermoso e emotivo poema escrito no falecemento do seu pai onde reflexiona sobre a fraxilidade do ser humano, a perdurabilidade da memoria e a necesaria valoración do legado dos nosos proxenitores.
Pervivencia no tempo
Se
cando a morte pálida me apañe
deixo
no mundo un pouco de memoria,
eu
quero que o teu nome me acompañe,
se
che pode servir dalgunha gloria;
e
se labro estes versos co teu lembro
contra
da cinza, a corrupción e o lodo,
é
que eu non quero crer que aquel setembro
acabase
pra sempre xa con todo.
Ben
sei, ben sei, canté que non soubese,
que
a vida acaba cando o sangue calla,
pero
quizá a memoria nos puidese librar,
se
non da morte, da mortalla;
e
se asi for, e após da morte eu brillo,
saiban
que eu fun quen son por ser teu filio.
Darío X. Cabana, Canta de cerca a morte
Ningún comentario:
Publicar un comentario