No Samaín... contos de medo

Unha noite para recordar

Mariela, unha moza de 15 anos, vivía coa súa familia nunha casa antiga que había nunha pequena aldea case deshabitada.  Achábanse nunha zona de pouca xente,  xa que das casas que quedaban só eran dúas ou tres as que estaban ocupadas.  A Mariela, nas tardes de verán, encantáballe pasear polos prados que había ao redor do cemiterio e así, de paso, tamén ía visitar os seus avós aos que por desgraza non puidera coñecer. Os seus pais, Xan e Lupe, sempre estaban moi pendentes dela, porque dende pequena tiña o costume de espertar e erguerse xa ben entrada a noite.  Xa levaran varios sustos.  Cando tiña só seis anos decatáronse de que a nena non estaba na cama e pasaron o resto da noite en busca dela, sen atopar rastro. Á mañá seguinte, despois de non pegar ollo en toda a noite, Lupe recibiu unha chamada da súa veciña Maribel dicíndolle que encontrara a cativa deitada diante da súa casa e que esta non sabía onde estaba nin que facía alí. A partir desa noite botou un ano enteiro levantándose polas noites, e os seus pais xa estaban desesperados.

Foi a noite do 1 de novembro de 1983, día de Todos os Santos. Era unha noite fría de inverno, o único ruído que se podía escoitar na rúa era o da choiva retumbando nos tellados das casas en ruínas que rodeaban o cemiterio. Mariela, atopábase no seu cuarto, tombada na cama e xa co sono prendido. Xa levaba varios anos sen acontecerlle nada fóra do normal, polo que Lupe e Xan xa durmían tranquilos. Pero aquela noite, Mariela volveu a marchar, e, desta vez, ninguén se decatou. Non eran moito máis das tres da mañá e a rapaza saíu da súa casa  en dirección ao cemiterio, cunhas flores na man, disposta a levarllas aos seus avós. Ía en pixama, sen abrigo ningún, e tampouco se detivera para calzarse. Naquel momento estaba a caer un boa treboada, polo que Mariela se puxo pingando. No cemiterio había máis xente, xente que se xuntaba alí cada noite... A rapaza chegou a xunto a eles e a súa sorpresa foi que atopou alí aos seus avós. Naquel momento todo era felicidade, pero non ía durar moito. Non lle temía a nada, a pesar da hora que era e onde se atopaba. En realidade, esa xente eran os espíritos dos cadáveres que estaban alí soterrados e había moito que non vían a unha persoa. De súpeto, toda esa tranquilidade se converteu nun rebumbio. Os mortos comezaron a berrar e a rodear a Mariela, cada vez estaban máis preto dela e esta comezaba a asustarse. Os tronos cada vez soaban máis forte e os raios relucían máis. Todo estaba escuro, e a rapaza non podía ver nada. Ela tamén empezou a berrar, estaba morta de medo, pero aínda seguía durmida. A cabeza comezaba a darlle voltas e a cada paso vía máis xente. As árbores non facían máis que abanearse dun lado para o outro, e as súas sombras cubrían todas as tumbas. Xa non sabía que facer.  Entón, botou a correr.

 Xa afastada do cemiterio a tranquilidade parecía que regresaba. Ía camiñando por unha corredoira de terra e os pés enterrábanselle no chan debido á cantidade de auga que caera. Tropezou cunha pedra con tan mala sorte que caeu por un barranco. Espertou ao día seguinte ao escoitar os berros dos seus pais e do resto dos veciños da aldea. Levaban toda a noite na súa busca, e por fin deran con ela. Estaba sentada xunto a unha árbore. Choraba desconsolada, ao mesmo tempo que a boca non paraba de tremerlle debido ao frío que ía. Non sabía que acontecera,  nin de que maneira podía ter chegado ata alí.

Xa na casa, e unha vez que Mariela entrou en calor, os seus pais comezaron a preguntarlle o que pasara. Pero Mariela non lembraba nada do acontecido esa noite. 

     Mencía Corral Ares ( 3º ESO A)